مطالعه تاثیر پیوگلیتازون بر عملکرد بافت بیضه متعاقب القاء شوک حرارتی اسکروتال در موش صحرایی

   شوک حرارتی در بیضه حتی برای یک بار و به مدت کوتاه، می­تواند باعث تخریب بافت بیضه و اختلال در روند اسپرماتوژنز ­شود. پیوگلیتازون داروی ضد التهاب و آنتی­اکسیدان بوده که به­طور گسترده در بیماران دیابتی استفاده می‌شود. هدف اصلی این مطالعه، ارزیابی تاثیر پیوگلیتازون بر بافت بیضه متعاقب شوک حرارتی اسکروتال می­باشد. بدین منظور، تعداد 54 سر موش صحرایی نر ویستار به­صورت تصادفیبه 9 گروه 6تایی تقسیم شدند. در 3 گروه اول، به عنوان شاهد­، اسکروتوم حیوانات در آب 23 درجه سلسیوس قرار داده شد. در 3 گروه دیگر (تیمار­های 1) اسکروتوم به مدت 15 دقیقه در آب 43 درجه سلسیوس قرار داده شد، سپس حیوانات به مدت  15، 30 و 60 روز سرم فیزیولوژی دریافت کردند. در 3 گروه بعدی (تیمارهای 2) نیز پس از القاء شوک حرارتی اسکروتال، پیوگلیتازون به میزان mg/kg20  به مدت 15، 30 و 60 روز تزریق گردید. پس از اتمام دوره آزمایش­، نمونه های بافت بیضه جهت مطالعات پاتولوژی و هیستومورفومتری اخذ گردید. نتایج با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یک‌طرفه (ANOVA) و آزمون توکی (Tukey)  مورد تحلیل آماری قرار گرفت و 05/0>p  معنی­دار در نظر گرفته شد. در تیمارهای 1، قطر لوله­های منی­ساز و ضخامت اپی­تلیوم آن در مقایسه با شاهد کاهش معنی­دار ولی ضخامت بافت بینابینی و کپسول بیضه افزایش معنی­داری داشت (05/0>p). در تیمارهای 2، قطر لوله­های منی­ساز در روزهای  15، 30 و 60 و ضخامت اپی­تلیوم­، در روزهای 30 و 60 افزایش معنی­دار داشته و ضخامت بافت بینابینی در روزهای  15، 30 و 60 در مقایسه با تیمارهای 1، کاهش معنی­داری داشت ( 05/0>p). ضخامت کپسول بیضه فقط در روز 60 کاهش معنی­داری داشت (001/0>p). نتایج این مطالعه نشان داد که پیوگلیتازون از اثرات مخرب شوک حرارتی بر بافت بیضه کاسته و باعث بهبود شاخص­های هیستومورفومتری بیضه می­گردد.